یکشنبه، ۱۹ فروردین ماه، برخی از رسانه‌ها از مرگِ خودخواسته‌ی یک جوانِ ۳۲ساله خبر دادند. نامش «ساسان» بود و تا چند ماه پیش به عنوانِ پرستارِ طرحیِ بیمارستانِ امام خمینیِ کرمانشاه، در بخشِ مسمومیت، یعنی همان بخشی که با «خودکشی» در ارتباط است، کار می‌کرد.
«پرستو بخشی» چشم‌های درخشانی داشت که این چشم‌ها به گفته دوستانش، گواه علاقه‌‌اش به پزشکی و تخصص قلب و دنیای سرخ رنگ آن بود. می‌خندید و می‌خنداند و در مواجهه با همین روحیه بود که به او می‌گفتند؛ چرا پزشکی و قلب را انتخاب کردی؟ چرا کمدین نشدی؟
سخنگوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ضمن اظهار تأسف از درگذشت خانم دکتر پرستو بخشی و ارائه توضیحاتی در این زمینه تاکید کرد: علت مرگ این پزشک هنوز از سوی پزشکی قانونی تعیین نشده است.
سیدحسن قاضی زاده هاشمی، وزیر پیشین بهداشت با اشاره به خودکشی دکتر پرستو بخشی گفت: وظیفه وزیر و همکارانش است که تک تک این مرگ‌های شوک‌آور برای جامعه پزشکی را به کمک جامعه‌شناسان و روانپزشکان و عالمان این بخش بررسی و تحلیل کنند و در دولت درصدد پیشگیری برآیند.
پرستو بخشی، پزشک متخصص قلب، که دوران طرح خود را در خرم آباد می‌گذراند، در اتاق خود با خوردن دارو، اقدام به خودکشی کرد. گفته می‌شود این پزشک طی سه سال اخیر پدر و مادر خود را از دست داده بود و روانپزشک شرایط روحی او را برای طبابت مناسب ندانسته بود، با این حال او را به منطقه‌ای محروم فرستادند تا دوره طرح خود را بگذراند.
در پی خودکشی‌های اخیر کادر درمان در کشور، انجمن علمی روانپزشکان ایران در نامه‌ای به خطاب به رئیس جمهوری، خواستار رسیدگی به «امنیت شغلی، اقتصادی و جایگاه حرفه‌ای پزشکان جوان» شد.
صفحه قبل | 
