در زمان وقوع بحران، خارج از اینکه باید مراقب عواطف و احساسات بود اما مهمترین تکلیف هر انسانی به دور از اعتقادات و نگاه‌های مختلف، عمل به مسئولیت انسانی‌اش در برابر انسان‌های درگیر بحران است.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، فرد درگیر سیل و زلزله و امثالهم بیش از هرچیزی نیازمند یاری‌‌ست؛ اینکه چرا چنین اتفاقی برایش افتاده و شناسایی مقصر این قصه در این مرحله مشکلی را از او حل نمی‌کند.
او عزیزش را از دست داده؛ یا خانه‌اش-جایی که محل آرامش او بوده- را؛ زمین کشاورزی‌اش، دام و طیورش یا تمام و یا بخشی از مایملکش را؛ اگر توانی برای برداشتن باری از دوشش هم نباشد، لااقل باید در کنارش بود.

بدیهی‌ست که آدم دلسوز و آنی که مسئولیتی اجتماعی را بر دوشش حس می‌کند ولو اینکه ممکن است در مصادیق کمک‌ها دچار خطاهایی جزیی هم باشد ولی آنچه مهم است اینکه بداند و بتواند در این لحظه‌ها باشد و فرد بحران‌زده را همراهی کند.

غیر از مسائل اجتماعی و مسئولیت‌های فردی‌مان در قبال آن‌ها، ما به زنده‌ نگاه‌داشتن امید هم موظفیم. همین امید که از این هم‌دلی‌ها برمی‌آید، راز زنده ماندمان در این دنیای پر از بداخلاقی و زشتی‌ست و الا تفاوتی بین ما و دیگرانی که مذمت‌شان می‌کنیم نخواهد بود.

ما در قبال همه‌ی انسان‌ها مسئولیم کمااینکه در قبال فرزندان‌مان و فرزندان این جامعه؛ در قبال آینده‌شان و در قبال حفظ شدن رگه‌هایی از اخلاق در جامعه‌ای که قرار است تحویل آن‌ها داده شود….